غزل
پرېږده چې لوظونه د دروغو دې رښتيا کړم
ته راته سبا سبا کوه زه به بېګا کړم
توان لرمه دا چې د ماضي نه خراج واخلم
زه به پخوانی شمه ستا مينه به پخلا کړم
برند که حوادث دي د وختونو په ککو کې
زه به حوصله هم پښتنه ورته پيدا کړم
لا يې د سپين مخ خالونه شمېرم اوزګار نه يم
پرېږده الواته به د سپوږمۍ په لورې بيا کړم
ستا په اننګو کې د حمزه د وينو سره دي
ته شوې د پښتو غزله ځوان زه دې بابا کړم
1 comment:
ای ديده صبرکن که شکيبا گريستم
ازجـــــــــور روزگار چه شبها گريستم
بررفتگان خويش چو دريا گـــــــريستم
اشکم نشست چــــــــهرهً گل را ببوستان
با خون دل چو لاله به صحرا گریستم
شورت ز سرنرفت چه شیرین فسانه یی
چون کهکن واله و شیدا گریستم
سیل سرشک قصر دلم را خراب کرد
بر اشک چشم مادر دنیا گریستم
در پیچ و تاب چرخ چو اشکم گره گرفت
پنهان ز چشم مردم دانا گریستم
Post a Comment